Idealna Menedżerka/Menedżer jak Yeti?

„Wzorcowemu” menedżerowi przypisuje się dzisiaj różne, bar­dzo korzystne cechy. Uważa się, że musi on mieć zarówno au­torytet formalny, jak i nieformalny, zasądzający się na władzy, umiejętnościach fachowych (kompetencjach) i racjonalności działania (kreatywności). Musi on mieć osobowość „wartą” tego, aby go słuchać. W świetle opinii specjalistów zajmujących się zarzą­dzaniem w przyszłości, cechy wybitnego menedżera poniżej.

Opisywane cechy wybitnego menedżera:

-wysokie kwalifikacje zawodowe (doskonały specjalista), wiedza psychologiczna i zdolności organizacyjne;

-umiejętność komunikowania się z ludźmi i rozumienia lu­dzi. uznanie dla ich poczucia wartości i osobistego zna­czenia;

-poczucie odpowiedzialności społecznej i zmysł pracy ze­społowej, stwarzanie pozytywnej motywacji do pracy i dba­nie o jej właściwą atmosferę;

-bezpośrednie, odważne angażowanie się w problemy, go­towość do ponoszenia ryzyka i odpowiedzialności za pod­jęte decyzje;

-dbałość o wspólne interesy i uznane wartości, poczucie wspólnoty przy rozwiązywaniu problemów;

-umiejętność kalkulacji i analizowania poziomu ryzyka (ry­zyko antycypowane i kontrolowane), poszukiwania szans i szybkiego reagowania na pojawiające się okazje;

-koncentracja działań na podstawie ustalonych priorytetów oraz cierpliwość, wytrwałość i upór w dążeniu do wytyczo­nych celów;

-zdolność do działania pod naciskami zewnętrznymi, utrzy­mania sprawności w sytuacjach pełnych napięć i świado­mość granic własnych możliwości (odporność na frustracje i obciążenia psychiczne);

-uczciwe załatwianie spraw z innymi partnerami (uczciwość i wiarygodność poczynań), tworzenie atmosfery szczerości i otwarcia, uprzejmość, wyrozumiałość i jasne wyrażanie swoich myśli:

-poczucie własnej wartości, pewność siebie, przedsiębiorcze myślenie, zdolność przewidywania i przekonywania, umie­jętność godzenia racjonalności z intuicją;

posiadanie wizji rozwoju przedsiębiorstwa i świadomości konieczności wprowadzania zmian, będących podstawą kreatywnych i zyskownych działań, oraz umiejętności łą­czenia zagadnień bieżących z perspektywicznymi;

-odczuwanie potrzeby uzupełniania zdobytej już wiedzy oraz rozszerzania praktycznych umiejętności kierowniczych i dążenie do osiągnięcia wysokiego poziomu profesjonali­zmu (swoistego mistrzostwa w działaniu).

Pogląd o istnieniu „trwałych” cech kierowniczych, które są przydatne wszędzie i z których pomocą można skutecznie roz­wiązywać problemy zarządzania, jest szablonem i wynikiem płyt­kiego myślenia.

Teoria cech kierowniczych jest całkowicie zawod­na i – jak dotąd – nie została potwierdzona empirycznie.

Nie stwarza ona wcale podstaw do przewidywania sukcesów czy klęsk menedżera w procesach zarządzania i kierowania ludźmi. Nie wyjaśnia również, dlaczego menedżer bardzo efektywny na jednym stanowisku „całkowicie” zawodzi po jego zmianie. Katalogi właściwości nie wystarczą więc, aby wybrać skutecznego menedżera. Nie wystarczy zatem poddać kandydatów serii badań testowych, by znaleźć właściwą osobę na stanowisko kierowni­cze.

W literaturze poświęconej teorii kierowania wysunięto wiele ar­gumentów przemawiających przeciwko teorii cech kierowniczych.

Oto niektóre z nich:

1. Praktyka nie potwierdza założenia, że istnieją jakieś szcze­gólne cechy predysponujące do roli kierownika;

2. Liczba wymaganych cech jest tak duża, że nie ma możli­wości dobierania według nich osób na stanowiska kierow­nicze;

3. Wielu wybitnych menedżerów nie posiadało różnych cech uznawanych za niezbędne do pełnienia funkcji kierowni­czych;

4. Wiele z cech składających się na wzorzec idealnego kie­rownika to cechy, które powinny charakteryzować każdego pracownika;

5. Te same cechy mają różną wartość w zależności od kon­kretnego stanowiska kierowniczego i sytuacji działania.

Artykuł pochodzi ze strony http://pracezzarzadzania.atspace.eu/ i stanowi głos w dyskusji na temat cech idealnego Menedżera lub Menedżerki.